Toen was er licht aan het einde van de tunnel

14 mei 2012. En toen was er licht aan het einde van de tunnel!

We liggen in Cambrai en hebben het avontuur met de fransoos overleefd door die avond lekker te gaan eten, mijn vorige verhaal te versturen en een mojito te drinken!

Volgende ochtend om 07.00 uur op want we moeten om een uur of 16.00 bij de tunnel zijn.

Eerst nog even lopen, natuurlijk, alwaar ik vreselijk op mijn bek ga! Nou ja, maakt ook niet meer uit zo’n schuurplek op je knie erbij. Mijn handen zijn inmiddels die van een bouwvakker met veel werk. Al die lijnen die door je handen schuren (nee, ik draag geen handschoenen, dat is voor watjes) overal open plekjes van de rits van het kapje, zwarte vlekken van de olie van de ketting van het fietsje die er wel eens afgaat etc.

Om 08.35 uur de trossen los en ……om een lang verhaal korter te maken, 17 sluizen! Thess achter en ik voor! Als een kwieke dinde spring ik elke keer over de reling aan de kant, lijn om de bolder, loop over het sluisdeurtje om aan een paal te trekken en de sluis gaat vervolgens dicht en daarna weer open! We stijgen elke keer minstens 3 a 4 meter.

De vorige dag hebben we een remote control ontvangen van ons sluiswachtertje en dat had ook enige voeten in de aarde, want we hadden geen idee wat we er mee moesten!! Eerst stond ik door de paal te praten, maar hij begreep mij niet (en ik hem!)maar Thess (onze multi-investering voor het Frans) nam het al snel over en de sluiswachter was zeer gecharmeerd van haar. Eigenlijk wel d’r nieuwe franse vriend!

We hadden ook een nederlandse “oploper” , Marijke en Bert Schep uit….Rotterdam! De eerste sluis gingen ze nog achter ons liggen, maar de tweede sluis wilden ze liever alleen. Ook veel beter natuurlijk want dan heb je als enige in de sluis “het voor het zeggen”!

Twee keer ging de sluis niet dicht maar dan kwam Thessa haar vriend aangereden in “t autootje en fixte het dan weer.

Allemaal goed gegaan verder. Om 16.00 uur lagen we dan voor de TUNNEL!

We waren wat aan het lezen, lekker relaxen en voor ons lag: Ik noem hem maar Henk en zijn vrouw Annie en ze komen uit Oisterwijk. Nou, voor hen was het ook de “eerste” keer! En…..ze spraken GEEN woord frans, laat staan begrepen het! Dat was ons “ongeluk”.  Je wordt door de tunnel getrokken door een boot. Iedereen wordt met lange gekruiste lijnen vast geknoopt aan je voorganger. Het is dus wel zaak dat de lijnen even lang zijn anders wordt je teveel naar links of rechts getrokken. Annie…al wat “op leeftijd!” met grote, stevige, zwarte handschoenen had haar lijnen niet even lang!

We werden de tunnel ingetrokken en toen begon het………..Henk en Annie raakten volledig in paniek want omdat die lijnen niet even lang waren gingen ze van links naar rechts en gingen ze dat “compenseren” door voortdurend de boeg en de hekschroef aan te zetten!!!!!! Er liep een mannetje met een lantaarn mee (ik hoopte nog dat hij dat die 6 km lang en 2 uur durende tocht zou doen---Ik dacht nog: Wat een hondenbaan als je dat 2 keer per dag moet doen, in zo’n vochtige tunnel ) en dat mannetje werd maar bozer en bozer op Henk en Annie, die natuurlijk helemaal van streek raakten en natuurlijk dachten: “had ik nou maar beter opgelet met Franse les”! “Onze Thess had het helemaal “onder controle” zij was de enige verstandige en rustige in de hele tunnel. Wij hadden Robert Jan, of te wel een GROTE bonk stress! Hij was natuurlijk ook al driftig aan het boeg en hekschroeven en hij had al visioenen dat de boot “schurend” zo van die dikke geulen makend in de boot na twee uur op de vuilnishoop kon! Wij probeerden hem nog op te “monteren” door te zeggen: “Dat is nog een iets anders dan een saaie kantoorbaan of een closing! Maar niets hielp! Het franse “meeloop” mannetje gebood Henk en Annie de moter uit te zetten en dat begrepen ze! He, he…het werd rustiger in de tunnel! Ik heb 2 uur lang op het voordek zitten turen naar de ballen tussen de boot en de stenen richel en kreeg toen een soort van “visioenen” van hoe moet dat straks als ik alleen met Jiska aan boord ben? (daarover later).

Na twee uur….licht aan het einde van de tunnel! Loskoppelen van de boot en na ongeveer een half uur gingen we tunnel twee in maar dit keer op eigen kracht! En maar 1 km lang….eitje!

Robert Jan memoreerde ook nog even dat er veel gebeurd op zo’n tocht! Toen we begonnen in Harlingen werden elke keer de ballen keurig achter opgeborgen (zoals het hoort, natuurlijk) en sinds we in sluizenland Frankrijk zijn hangen alle ballen PERMANENT over boord en we vinden het prima!!! Nog even en de fietsen, die nu opgeborgen zijn bij de motor staan ook op het voordek vast met een elastiekje! Voor Robert Jan is dit dus ook wel de trip van het grote “loslaten”!

Voor de volgende sluis waren we te laat: 18.00 uur gaat het sluiswachtertje wijn drinken en lekker eten.

We hebben de boot aan de kant gelegd, fietsen gepakt en iemand die in de tuin bezig was zei dat er bij Lesdin niets was maar dat het maar een klein stukje fietsen was naar Quentin. Helemaal niet! 8 km op die kleine fietsjes en Robert Jan had ook nog eens Thessa staand achterop. Heuvel opwaarts wel te verstaan. Bij een of andere brasserie hebben we vies gegeten en voor de terug reis een taxi genomen! Wat een dag!

12 mei: De taxi van gisteravond haalt Thess op om haar naar het treinstation te brengen, jammer en ongezellig dat ze gaat! Nu gaan we weer met z’n tweetjes verder! 18 sluizen hebben we “gedaan” en als een geroutineerd koppel hebben we samen met de remote control alle sluizen zonder problemen door gevaren! Wat verder opvallend is in dit stuk van Frankrijk is dat de mannen allemaal vissen! Ze zitten in hun militaire camouflage pakken met zeer professionele hengels, visnetten en comfortabele stoeltjes eindeloos naar de 5 hengels te turen! Sommigen hebben een groene schort voor wat mij zoveel wil zeggen dat ze de gevangen vissen mee naar huis nemen! Lijkt mij niet zo heeeel lekker. De Fransen nemen het niet zo nauw met wat er in het water drijft! Koeien, een schaap, zelfs twee herten, honden alles blijft drijven, wat wil zeggen dat het al langere tijd in het water ligt. Niemand die de gedachte heeft om het eens mee te nemen. (wij ook niet)

Bij Chauny zijn we gestopt, een lieve havenmeester die dolblij was dat er iemand in “zijn haventje” lag, een wasmachine en internet (zo langzaam dat je er niets mee kon!) . De plaats bezocht, geen bal aan en uiteindelijk een pizzeria gevonden voor een “best wel” lekkere pizza!

13 mei: Moederdag en moeder was al om 08.30 uur samen met Robert Jan en het boodschappenkarretje op weg naar de carrefour voor de nodige boodschappen. Om 10.00 uur trossen los en richting Parijs! Een paar sluisjes en in de tweede sluis……datgene wat je nooit wil mee maken! We lagen naast zo’n grote broodpoeper, moesten als tweede de sluis verlaten lijnen los….Robert Jan zet de motor in de vooruit en een raar geluid. Lijn in de schroef!!!! (mijn eerste gedachte: “wat ben ik blij dat het niet mijn lijntje is!!!!!!!) Heel rustig op een motor sluis uit, en naar de kant. Wat nu? Robert Jan zag zich al in zwembroek met een mes onder de boot. Uiteindelijk heeft Robert Jan de motor een klein beetje in zijn achteruit gezet en moest ik met alle macht aan de lijn trekken…..het is gelukt en ik heb zo hard getrokken dat ik waarschijnlijk iets heb verrekt, in mijn rug. Maakt ook niet meer uit,gaat allemaal over! In ponte –Maxence boot aan de kant en heel lekker gegeten: Ik mocht het uiteindelijk zeggen, toch, op moederdag: Kipperagout uit blik met een pasteitje en sla….heerlijk.

14 mei: vandaag dus. Een heerlijke tocht over de L’oise, wat is het mooi hier brede rivier, prachtige begroeiing, zwanen, rustig, prachtig weer….pet op en korte broek! We slaan bakboord uit de seine op alwaar een haven zou liggen van 1.80 meter diepte. Niet dus, we zijn er bijna en de modder bulbt aan alle kanten rond de boot. Bellen dus, neeeeee, de diepte klopt niet die aangegeven is op de kaart het is 1.00 meter diep! Te ondiep dus voor ons. We besluiten om te keren terug naar de L’oise waar een haven is in Cergy. Victor komt vanavond bij ons langs om een hapje te eten en te blijven slapen. Gezellig! We liggen in de haven, hebben heerlijk gegeten en straks lekker slapen.

Morgen varen we naar Parijs. De laatste dag van Robert Jan aan boord.

Na het “tunnelsyndroom” en mijn besluit om er iemand bij te vragen komt woensdag Bobbie de Laive (broer van de vriend van Thessa) aan boord.

Ik verheug mij op de komst van Jiska en Bobbie. Ik ben er van overtuigd dat we een heerlijke tijd tegemoet gaan.

Ik heb het nog steeds immens naar mijn zin, kan af en toe zelfs een klein stukje lezen en raak helemaal gewend aan het leven op een boot. Een aanrader!!!